"I Mimic Me" Review in Wasser-Prada
Original: Auch auf seinem bislang zehnten (wie immer nur rein digital veröffentlichten) Album, bleibt der niederländische Songwriter Joos TVD alias The Vanished Dutchman vor alleim eines: unwahrscheinlich unterhaltsam. Musikalisch erkundet er auf „I Mimic Me“ so ziemlich jedes Territorium zwischen Rock, Fusion-Jazz, Pop und sogar Blues.
Mit Blues hat es der Multiinstrumentalist eigentlich nicht so. Umso überraschter war ich, als ich auf der Tracklist des neuen Albums einen Titel namens Ballroom Blues entdeckte. Doch wer jetzt auf die heiligen zwölf Takte wartet, der kennt Joos TVD schlecht. Denn das Stück über vergebliche Versuche, als jemand anderes wahrgenommen zu werden ist anfangs Rock, zwischendurch bricht es kurz in swingende Jazzgefilde auf. Und insgesamt ist das wieder ein melancholisch-humorvoller Song, wie ihn heutzutage vielleicht auch Zappa hätte schreiben können. Der Anfang von „I Mimic Me“ hatte mich da musikalisch schon mehr überrascht. Denn Stücke wie „Cowboy On The Moon“ oder „Velvet Shoes“ perlen zunächst elegant wie der jazzige Pop von Steely Dan.
Was mir besonders auffällt, ist die Melancholie der Lieder, die oft nur wenig von der Musik verstellt wird. Hier - und damit sind wir beim Titel des Albums - versucht der Künstler, sich selbst als Kind nachzuahmen. Und natürlich ist das zum Scheitern verurteilt. Was unwahrscheinlich schade ist. Denn als Erwachsener ist man bei aller Anstrengung oft nicht mehr als ein „Cowboy On The Moon“, also völlig am falschen Platz, man begeht unablässig sozialen Selbstmord, wenn man sich um die Regeln nicht schert.
Selbst die Beziehungen drohen an solchen Banalitäten zu scheitern, dass man selbst seine Katze liebt, während die Partnerin in ihren Hund vernarrt ist und die beiden Tiere sich vertragen wie Schweine und Frösche. Also wie sprichwörtlich Hund und Katze.
„I Mimic Me“ - ein tolles Album musikalisch und auch von den Texten her. Und auch wenn hier die Musik ganz dem Thema entsprechend Stile der letzten Jahrzehnte nachahmt, heißt dass noch längst nicht, dass die Stücke von Joost van Dinther nicht äußerst orginell wären. (bandcamp)
English:
On
his tenth so far (as always purely digitally published) album, the
Dutch songwriter Joos TVD aka The Vanished Dutchman remains: unlikely entertaining. Musically, he explored on 'I Mimic Me'
pretty much every territory between rock, fusion jazz, pop and even
blues.
With blues, this multi-instrumentalist has actually not so. The more
surprised I was when I discovered a title called Ballroom Blues on the
tracklist of the new album. But who is now waiting for the holy twelve
bars knows Joos TVD bad. Because the piece on futile attempts to be
perceived as someone else's first rock, between it breaks up briefly in
swinging Jazzgefilde. And overall, this is again a melancholic and
humorous song, like him nowadays perhaps Zappa could have written. The
beginning of 'I Mimic Me' had me as musically surprised even more. For
songs like 'Cowboy On The Moon' or 'Velvet Shoes' pearls initially
elegant as the jazzy pop of Steely Dan.
What I notice is the melancholy of the songs that is often adjusted only slightly from the music. Here - and brings us to the title of the album - the artist tries to imitate himself as a child. And of course, this is doomed to failure. What is unlikely shame. Because as an adult you are with all the effort often no more than a 'Cowboy On The Moon', so completely the wrong place, one commits suicide relentlessly social, if you do not care about the rules.
Even the relationships threaten to fail in such banalities that even he loves his cat, while the partner is fond of her dog and the two animals get along like pigs and frogs. So like the proverbial dog and cat.
'I Mimic Me' - a great album musically and also from the lyrics here. And even if mimicking the music here all the topic according to the style of the last few decades, that is, by no means, that the pieces of Joost van Dinther would not be extremely orginal. (Bandcamp)
What I notice is the melancholy of the songs that is often adjusted only slightly from the music. Here - and brings us to the title of the album - the artist tries to imitate himself as a child. And of course, this is doomed to failure. What is unlikely shame. Because as an adult you are with all the effort often no more than a 'Cowboy On The Moon', so completely the wrong place, one commits suicide relentlessly social, if you do not care about the rules.
Even the relationships threaten to fail in such banalities that even he loves his cat, while the partner is fond of her dog and the two animals get along like pigs and frogs. So like the proverbial dog and cat.
'I Mimic Me' - a great album musically and also from the lyrics here. And even if mimicking the music here all the topic according to the style of the last few decades, that is, by no means, that the pieces of Joost van Dinther would not be extremely orginal. (Bandcamp)
Dutch:
Op
zijn tiende tot dusver (zoals altijd puur digitaal gepubliceerd) album,
de Nederlandse songwriter Joos TVD aka The Vanished Nederlander blijft
vooral: onwaarschijnlijk onderhoudend. Muzikaal verkende hij op
'Ik Mimic Me' vrijwel elk gebied tussen rock, fusion jazz, pop en zelfs
blues.
Met blues, heeft het multi-instrumentalist eigenlijk niet zo. Des te meer verbaasde mij toen ik ontdekte een titel genaamd Ballroom Blues op de tracklist van het nieuwe album. Maar wie zit nu te wachten op de heilige twaalf bars dan kent die Joos TVD slecht. Omdat het stuk op vergeefse pogingen worden gezien als iemand anders eerste rock, tussen het breekt kort in swingende Jazzgefilde. En over het algemeen, dit is weer een melancholisch en humoristische lied, zoals hij tegenwoordig misschien Zappa had kunnen schrijven. Het begin van 'I Mimic Me' had mij als muzikaal verrast zelfs meer. Voor nummers als 'Cowboy On The Moon' of parels 'Velvet Shoes' aanvankelijk elegant als de jazzy pop van Steely Dan.
Wat ik merk is de melancholie van de nummers die vaak slechts in geringe mate wordt aangepast van de muziek. Hier - en brengt ons naar de titel van het album - de kunstenaar probeert zichzelf te imiteren als een kind. En natuurlijk, dit is gedoemd te mislukken. Wat is onwaarschijnlijk schande. Omdat als een volwassene je bent met al de moeite vaak niet meer dan een 'Cowboy On The Moon', zo helemaal de verkeerde plaats, een zelfmoord pleegt meedogenloos sociale, als je niet de zorg over de regels.
Zelfs de verhoudingen dreigen te mislukken in zulke banaliteiten dat zelfs hij van zijn kat houdt, terwijl de partner is dol op haar hond en de twee dieren opschieten zoals varkens en kikkers. Dus als de spreekwoordelijke hond en kat.
'Ik Mimic Me' - een goed album muzikaal en ook uit de teksten hier. En zelfs als het nabootsen van de muziek hier al het onderwerp volgens de stijl van de laatste decennia, dat wil zeggen, geenszins, dat de stukken van Joost van Dinther zou niet extreem orgineel zijn. (Bandcamp)
Met blues, heeft het multi-instrumentalist eigenlijk niet zo. Des te meer verbaasde mij toen ik ontdekte een titel genaamd Ballroom Blues op de tracklist van het nieuwe album. Maar wie zit nu te wachten op de heilige twaalf bars dan kent die Joos TVD slecht. Omdat het stuk op vergeefse pogingen worden gezien als iemand anders eerste rock, tussen het breekt kort in swingende Jazzgefilde. En over het algemeen, dit is weer een melancholisch en humoristische lied, zoals hij tegenwoordig misschien Zappa had kunnen schrijven. Het begin van 'I Mimic Me' had mij als muzikaal verrast zelfs meer. Voor nummers als 'Cowboy On The Moon' of parels 'Velvet Shoes' aanvankelijk elegant als de jazzy pop van Steely Dan.
Wat ik merk is de melancholie van de nummers die vaak slechts in geringe mate wordt aangepast van de muziek. Hier - en brengt ons naar de titel van het album - de kunstenaar probeert zichzelf te imiteren als een kind. En natuurlijk, dit is gedoemd te mislukken. Wat is onwaarschijnlijk schande. Omdat als een volwassene je bent met al de moeite vaak niet meer dan een 'Cowboy On The Moon', zo helemaal de verkeerde plaats, een zelfmoord pleegt meedogenloos sociale, als je niet de zorg over de regels.
Zelfs de verhoudingen dreigen te mislukken in zulke banaliteiten dat zelfs hij van zijn kat houdt, terwijl de partner is dol op haar hond en de twee dieren opschieten zoals varkens en kikkers. Dus als de spreekwoordelijke hond en kat.
'Ik Mimic Me' - een goed album muzikaal en ook uit de teksten hier. En zelfs als het nabootsen van de muziek hier al het onderwerp volgens de stijl van de laatste decennia, dat wil zeggen, geenszins, dat de stukken van Joost van Dinther zou niet extreem orgineel zijn. (Bandcamp)
Next: I Mimic Me, the songguide
Geen opmerkingen:
Een reactie posten